اینان قهرمانان میدانهایی بودند که نه سوت آغاز داشت و نه خط پایان؛
میدانهایی که آغازش از عشق بود و انجامش در آغوش خدا. ورزشکارانی که در قامت پهلوان، زخم عشق بر تن زدند و رفتند
تا در کاروان شهیدان، طلایهدار معنویت شوند.
قرآن میگوید زندهاند، و این زنده بودن یعنی تأثیر... یعنی هنوز صدای گامهایشان در گوش زمان میپیچد،
و هنوز حضورشان در دلهای ما جاریست؛ در سجدهی قهرمانی که بهجای غرور، پیشانی بر خاک میگذارد،
در بغض ورزشکاری که مدالش را نذر مادری شهید میکند، در حجابی که بر سکوی جهانی، پرچم ایمان میشود.
این قهرمانان، الگو شدند، افق شدند، افسانه نشدند؛ چرا که حقیقت بودند و حقیقت هرگز نمیمیرد.
شهدای ورزشکار، نهتنها در عرصهی ورزش، که در صحنهی ایمان و انسانیت قهرمان بودند.
امروز، هر گامی که ورزشکار مؤمن ما در مسیر پاکی برمیدارد، پژواکیست از آن نفسهای آسمانی.
و هر دلی که با نام شهیدی میتپد، ادامهی همان جویباریست که از دل حماسهها میگذرد و دلها را سیراب میکند.
سلام بر شهیدان، سلام بر سکوی خونینشان، سلام بر ورزشکارانی که برای همیشه، در قاب ملکوت جاودانه شدند...
به قلم طلبه گرامی ابوالفضل غلامی